Filip Boone: “Ik wil veel aan mijn hoofd.” - Juri

Enter your keyword

News

Filip Boone: “Ik wil veel aan mijn hoofd.”

Filip Boone: “Ik wil veel aan mijn hoofd.”

Filip Boone is negen jaar meestergast bij JURI. Op dit ogenblik “zweeft” hij tussen twee werven. De ondergrondse garage in Sint-Niklaas is bijna afgewerkt, ondertussen starten de voorbereidingen voor een nieuwe werf in Halle. Hij heeft er zin in. Zoals altijd.

 

Dat Filip Boone uit Zele zijn job heel graag doet, is zeker òòk aan het bedrijf te danken waar hij nu negen jaar werkt. Hij is meestergast bekisting bij JURI en leidt dagelijks een team van vijf tot negen medewerkers, onder wie zijn eigen zoon. Maar “graag werken” is ook gewoon de aard van het beestje. Bouwen is ‘m op het lijf geschreven. En het mag best wat druk zijn, zijn hoofd mag liefst vol zitten met allerlei regelingen, planningen, kwesties, vragen, zelfs problemen. Want problemen zijn er om opgelost te worden.

 

Filip volgde destijds een opleiding automechaniek. Een rationele keuze, nadien ging hij ook in de autofabriek sector werken. Toen ging hij zijn eigen huis bouwen. De vlam sloeg over. Eigenhandig uit niets “iets” opbouwen, dat was voor Filip een ware sensatie. Hij koos prompt voor een carrièreswitch naar de bouw, volgde een opleiding bouwkundig tekenaar en kon aan de slag bij een klein bouwbedrijf in Wetteren. Hij startte onderaan de ladder als metser-diener en klom op tot ploegbaas. Filip bleef er zeventien jaar.

 

Loyaal

Ondertussen hadden Filip en Juliaan De Bock van JURI elkaar leren kennen. Juliaan wist dat Filip voor de tweede keer een eigen huis had gebouwd – op zijn eentje dan nog – en had diens ondertussen “opgebouwde” expertise in het bouwen gadegeslagen. Filip Boone: “Juliaan had al een paar keer gepolst of ik geen interesse had om voor Juri te werken.” Interesse wél, maar Filip was loyaal ten opzichte van zijn baas uit Wetteren. “Maar toen overleed die baas,” vertelt Filip. “De kinderen van de overleden aannemer beslisten om het bedrijf stop te zetten. Dus toen eindigde het ook voor mij.”

 

Meteen daarop ging hij werken voor een kennis, ook in de bouwsector. Het bleek voor Filip eerder een tussendoortje, wegens “te weinig aan zijn hoofd”. Hun wegen scheidden in goede verstandhouding. Filip houdt van (méér) prikkels, van intens met het werk bezig moeten zijn. Als het aan hem ligt: liever een wilde rivier, dan een rustige beek.

 

Filip waagde daarop zijn kans bij JURI. Zo geschiede. Hij kreeg meteen een mooie functie aangeboden. Al snel werd hij meestergast bekisting, de hoogste gradatie voor een arbeider in deze sector. “ik wist aanvankelijk niets van bekistingstechnieken af,” zegt Filip. “De omschakeling lag niet voor de hand. En toch gaven ze me alle vertrouwen. Gedurende die eerste werf als meestergast bekister kreeg ik begeleiding én begrip.”

 

Ik werk trouwens nog altijd prima samen met de projectleiders. Ik stel vast dat iedereen zeer gemotiveerd is, ze werken lange dagen, net als wij. Elk probleem is bespreekbaar, elke vraag krijgt meteen een antwoord. Iedereen trekt aan hetzelfde zeel. We hebben maar één doel voor ogen – een perfect afgewerkt gebouw – en we doen er samen alles voor om te slagen.”

 

Collegiaal

“Bovendien merk ik weinig van een hiërarchie. Die is er wel, maar er is vooral een wederzijds respect, we zijn collega’s boven alles. Dat merken we op de werf, dat voelen we op het personeelsfeest. Iederéén wordt er als een koning ontvangen.”