News

Juliaan was een eind in de dertig toen hij in 1985 zijn eigen bedrijf oprichtte. Juri, jawel. Met eerst één werknemer.

Niet veel later werden dat er twee. Drie. Vier.

Kort daarvoor was hij gestopt als CEO avant-la-lettre bij de firma Vehent. Juliaan was er tien jaar eerder vol enthousiasme in de bouwvijver gedoken. Hij zwom en werkte hard. Onvermoeibaar. Een doordrammer was hij. Juliaan verdiende bij Vehent zijn strepen en hij leerde er lessen.
Tot hij pen en papier nam om ideeën en wensen op een rijtje te zetten. Schrijvend kwam hij hindernissen en heikele punten tegen, maar ook ongekende mogelijkheden en nieuwe dromen. Juliaan was streng voor zichzelf. Hij herschreef zijn plan tot alles op één blad paste, van idee over aanpak tot conclusie. De dag erna kroop hij opnieuw in de pen. En opnieuw, tot hij dacht dat het goed was. Daarna liet hij zijn A4 een week wachten op een allerlaatste evaluatie. Stond het plan dan nog steeds als een huis, dan zou hij Juri oprichten. De rest is geschiedenis…
Het typeert de Juliaan die ik ken. Kijkt hij omhoog, dan is hij aan het nadenken. Kijkt hij omlaag, dan zit hij ergens op te broeden. En als hij je aankijkt, dan is de knoop voor hem doorgehakt.
Een zeer menselijke zaakvoerder was hij. Nooit heb ik hem horen roepen. Eerder integendeel: ik twijfelde wel eens of ik misschien hardhorig werd. Dat was toen zeker nog niet het geval. Nuchter, financieel doordacht, zakelijk correct en met oog voor detail en vernieuwing. In een recordtijd loste hij problemen op, facts and figures included.

Mag ik het ook nog even over ‘zijn’ Rita hebben? Vrouw van Juliaan, moeder van Joachim, Sam en Eva en vooral een bijzonder aangename madame die elke bezoeker trakteert op de breedst mogelijke glimlach.

Ik zag Juliaan wel eens een idee bij haar aankaarten. Dan keek ze eerst bewonderend, fronste ze terwijl ze verder luisterde om uiteindelijk vrolijk en enthousiast mee te gaan in elk verhaal. Stuwende kracht en tegelijk de eeuwige rust in de volle hectiek van zowel bedrijf als gezin. Zou ze zichzelf prinses of eerder keizerin gevoeld hebben, daar op de Rijkenhoek?

Mooi om te zien, die twee. En een voorrecht om hun kunde en geluk van dichtbij te mogen meemaken. Dat ik niet de enige ben die dat vindt, merkte ik toen ik voor dit boek medewerkers en andere kinderen aan huis van het eerste uur ging interviewen.

Antoon Demuynck, vriend en klant van het eerste uur